Magnesium (Mg)

نام اختصاری: Mg

سایر نام ها: منیزیم، Mg (Magnesium)

بخش مورد انجام : بیوشیمی

نوع نمونه قابل اندازه گیری: سرم

حجم نمونه مورد نیاز: ۰٫۵ mL در لوله اسیدواش یا ویال های پلاستیکی

شرایط نمونه گیری: بهتر است بیمار ناشتا باشد.

ملاحظات نمونه گیری:

1. سرم هرچه سریعتر از سلول جدا شود.
2. مصرف هرگونه داروی مؤثر برنتایج آزمایش در برگه آزمایش بیمار ثبت شود.

موارد عدم پذیرش نمونه:

همولیز شدید موجب رد نمونه می گردد.

شرایط نگهداری: نمونه برای یک هفته در دمای C^◦ ۴  و یک سال در C^◦۲۰-  پایدار می باشد.

کاربردهای بالینی: به منظور تعیین اضافه بار یا کمبود منیزیم و پیشگیری و درمان ناشی از علائم آن  انجام می شود.

روش مرجع: Atomic Absorption Spectrophotometry (AAS)

روش ارجح: AAS

سایر روشها: کالریمتریک (Xylidyl blue)

 

مقادیر طبیعی:

بزرگسالان: ۱٫۳- ۲٫۱ mEq/L یا  ۰٫۶۵ -۱٫۰۵ mmol/L

نوزادان: ۱٫۴-۲٫۰ mEq/L

کودکان:   ۱٫۴-۱٫۷ mEq/L

مقادیر بحرانی: مقادیر کمتر  از ۰٫۵ mEq/L  و  بیشتر از  ۳ mEq/L

تفسیر: علائم بالینی کمبود منیزیم تا زمانیکه سطح منیزیم به کمتر از ۱ mEq/L نرسد به طور واضح مشخص نمی شود. سطوح بیشتر یا مساوی ۳ mEq/L  بحرانی می باشد.

افزایش سطح: نارسایی کلیه، بیماری آدیسون، خوردن داروهای ضد اسید یا نمک های حاوی منیزیم، هیپوتیروئیدی، دهیدراتاسیون، SLE، مولتیپل میلوما و دیابت شیرین کنترل نشده.

کاهش سطح: سوء تغذیه، سوء جذب، هیپوپاراتیروئیدی، الکسیم، بیماری مزمن توبولار کلیه، اسیدوز دیابتی، هیپر کلسمی، هیپرآلدوسترونیسم، شیر دهی زیاد و ترشح ناکافیADH.

عوامل مداخله گر: .

استفاده از لوله معمولی به جای لوله اسیدواش یا عاری از فلز موجب افزایش کاذب می گردد.

افزایش دهنده ها: همولیز، داروهای تیروئیدی، ضد اسیدها حاوی منیزیم، ملین ها، داروهای حاوی کلسیم، لیتیم، دیورتیکهای لوپ، برخی از آنتی بیوتیک ها

کاهش دهنده ها: دیورتیک ها، برخی از آنتی بیوتیک ها، انسولین

توضیحات: در بیماران پره اکلامپسی که جهت درمان سولفات منیزیم مصرف می کنند اندازه گیری سطح منیزیم در پایش بیماری کاربرد دارد.