Brucella abortus Antibodies IgG/IgM, Serum

نام اختصاری: Brucella Ab IgG/IgM

سایر نام ها: آنتی بادی ضد بروسلا آبورتوس، Brucella Serology، Undulant Fever serology، Malt fever serology

بخش انجام دهنده: ایمونولوزی

نوع نمونه قابل اندازه گیری: سرم، پلاسما ( هپارنه، سیتراته و EDTA دار)

حجم نمونه مورد نیاز:  ۱ ml

شرایط نمونه گیری:

1.  نیاز به ناشتایی نمی باشد.
2. جمع آوری نمونه باید قبل از درمان آنتی بیوتیکی صورت گیرد.
3. در بیماران مبتلا به بروسلوز  حاد زمان نمونه گیری هنگام بروز علائم بالینی می باشد.

ملاحظات نمونه گیری:

1. مطابق دستورالعمل آزمایشگاه، از بیمار نمونه خون وریدی گرفته شود.
2. سرم جدا شده باید شفاف و عاری از فیبرین ، همولیز و یا لیپمیک باشد.
3. محل خونگیری را از نظر خونریزی بررسی نمایید.
4. به جهت ابتلا عفونت از طریق آئروسل و ماندگاری باکتری در گردو غبار به مدت ۶ هفته، ترجیحاً نمونه گیری افراد مشکوک در اتاق های ایزوله صورت گیرد و تمام اقدامات ایمنی رعایت گردد.

موارد عدم پذیرش نمونه:  نمونه همولیز ، لیپمیک شدید و کدر مورد قبول نمی باشد.

شرایط نگهداری: نمونه به مدت ۱۴ روز  در دمای ۲-۸^oC پایدار است.  نمونه را  فریز نکنید.

کاربردهای بالینی:

1.       ارزیابی بیماران مشکوک به بروسلوزیس ( تب مالت) همراه با علائمی چون تب دوره ای، تعریق شبانه و درد عضلانی.
2.     تشخیص بروسلوزیس در عوارضی چون استئومیلیت، اسپوندیلیت، آرتریت و یا بزرگی طحال (اسپلنومگالی).
3. تشخیص افتراقی تب مالت از بیماری سل ( توبرکلوزیس).

روش مرجع: –

روش ارجح: ELISA، RIA

سایر روشها: کشت خون، کشت مغز استخوان، آگلوتیناسیون لوله ای، آگلوتیناسیون اسلایدی، ثبوت مکمل.

مقادیر طبیعی: منفی

تفسیر: به دلیل مشکلات در کشت باکتری، روشهای سرولوژیکی به عنوان تستهای انتخابی برای تشخیص بروسلوز بکار می روند. افزایش سطح آنتی بادی IgM  در سرم نشاندهنده عفونت اخیر و فعال می باشد. پس از درمان موفقیت آمیز سطوح IgM کاهش یافته و سطوح IgG ممکن است تا یک سال در سرم باقی بماند. در عفونتهای مزمن سطوح افزایش یافته IgG در سرم قابل شناسایی است در حالی که سطوح IgM غیر قابل شناسایی است. اخیراً روشهای تشخیص سریع دیپ استیکس بکار برده می شود که دارای حساسیت ۹۵% – ۸۳% و اختصاصیت ۹۴۴% می باشد. مراکز پیشگیری و کنترل بیماریها (CDC) توصیه می کند نمونه هایی که با روش ELISA مثبت شده اند با روش آگلوتیناسیون اختصاصی بروسلا مورد تأیید قرار گیرند. نتایج مثبت ELISA  که با روشهای آگلوتیناسیون اختصاصی بروسلا تأیید نشده اند ممکن است مثبت کاذب باشندو  توصیه می شود نمونه تازه ای را پس از ۱۴ – ۷ روز جمع آوری و تست را تکرار نمایید. اگر نتایج ELISA منفی گزارش شده ولی بیمار مشکوک به ابتلا  اخیر به عفونت می باشد، آزمون پس از ۱۴ – ۷ روز تکرار گردد.

عوامل مداخله گر :

• آزمون برای آنتی ژن گونه بروسلا آبورتوس رده W99 بکارمی رود، اما واکنش متقاطع ممکن است در گونه های دیگر بروسلا  مشاهده گردد. بنابراین سنجش آزمون نباید جهت افتراق عفونت گونه بروسلا آبورتوس از دیگر گونه ها صورت گیرد.
• تشخیص آنتی بادی IgM و یا آنتی بادی IgG  اختصاصی ضد بروسلا ملی تنسیس و بروسلا سوئیس با روش ELISA مشخص نشده است.
• سرم های ً لیپمیک (بیشتر از  ۲۰ mg/ml تری گلیسرید)، ایکتریک (بیشتر از ۰٫۴ mg/ml بیلی روبین) و همولیز (بیشتر از ۱۰ mg/ml هموگلوبین) ممکن است در نتایج آزمون تداخل ایجاد نمایند.
• واکنش متقاطع با سایر باکتریها از قبیل یرسینیا انترکولیتیکا ۰۹ ( آنتی ژنO (، فرانسیسلا تولارنسیس، ویبریو کلرا، E.Coli 0157، استرپتوموناس مولتوفیلا و سالمونلا ممکن است منجر به نتایج مثبت کاذب گردد.

توضیحات:

• نتایج باید همراه با علائم، تاریخچه بیماری، و سایر یافته های بالینی مورد استفاده قرار گیرد.
• نتایج مثبت با روش ELISA میبایست با روشهای آگلوتیناسیون اختصاصی بروسلا مورد تأیید قرار گیرد.
• تنها حدود ۲۰ درصد موارد مثبت کشت باکتری  بروسلا ، مورد تأیید قرار گرفته است. بنابراین تشخیص این عفونت با روشهای سرولوژیک  با حساسیت و اختصاصیت بالا بسیار متداول است.