Phosphorus (Phos)

نام اختصاری: P

سایر نام ها : فسفر، Inorganic Phosphorus، Phosphate، ^–PO4

بخش مورد انجام : بیوشیمی

نوع نمونه قابل اندازه گیری: سرم یا پلاسمای هپارینه

حجم نمونه مورد نیاز:   ۰٫۵ mL

شرایط نمونه گیری: ناشتا بودن به مدت ۱۴-۱۲ ساعت ضروری است. محدودیتی در مصرف مایعات وجود ندارد.

ملاحظات نمونه گیری:

1. در صورت امکان بدون استفاده از تورنیکه نمونه برداری شود.
2. ورزش موجب افزایش سطح فسفر شود.
3. از ضد انعقادهای سیترات، اگزالات و EDTA به دلیل ایجاد کمپلکس فسفاته استفاده نشود.
4. سن و جنس بیمار را در برگه آزمایش یادداشت کنید.

موارد عدم پذیرش نمونه :  همولیز شدید موجب رد نمونه می شود.

شرایط نگهداری :

• سرم یا پلاسما ظرف ۱ ساعت جداسازی شود.
• نمونه ۷ روز در دمای C^◦ ۴ و یک سال در C^◦۲۰-   پایدار می باشد.

کاربردهای بالینی :

1. کمک به تفسیر بررسی اختلالات پاراتیروئید، استخوان و به منظور اندازه گیری فسفات و اطمینان از سطح کافی آن در خون.
2. کمک به تشخیص اختلالات کلیوی، عدم تعادل اسید و باز

روش مرجع: Atomic Absorbtion spectrophotometry (AAS)

روش ارجح: فتومتریک

مقادیر طبیعی:

مردان:                                                                               زنان:

۱ تا ۴ سالگی:     ۴٫۳ – ۵٫۴ mg/dl                                      ۱ تا ۷ سالگی:     ۴٫۳ – ۵٫۴ mg/dl

۵ تا ۱۳ سالگی:   ۳٫۷ – ۵٫۴ mg/dl                                      ۸ تا ۱۳ سالکی:   ۴٫۰ – ۵٫۲ mg/dl

۱۴ تا ۱۵ سالگی:  ۳٫۵ – ۵٫۳ mg/dl                                     ۱۴ تا ۱۵ سالگی:  ۳٫۵ – ۴٫۹ mg/dl

۱۶ تا ۱۷ سالگی: ۳٫۱ – ۴٫۷ mg/dl                                  ۱۶ تا ۱۷ سالگی:  ۳٫۱ – ۴٫۷ mg/dl

۱۸ سال و بالاتر: ۲٫۵ – ۴٫۵ mg/dl                                      ۱۸ سال و بالاتر:    ۲٫۵ – ۴٫۵ mg/dl

کودکان زیر یک سال: ۴٫۵ – ۶٫۵ mg/dl

مقادیر بحرانی: مقادیر کمتر از  ۱ mg/dl  تهدید کننده حیات است.

تفسیر: غلظت سرمی فسفر بین ۱٫۵ – ۲٫۴ mg/dl بطور متوسط کاهش یافته است و معمولا با علائم بالینی همراه نیست. سطوح کمتر از ۱٫۵ mg/dl ممکن است منجر به ضعف عضلات، همولیز گلبولهای قرمز، کما، و بدشکلی استخوانی و اختلال در رشد استخوان گردد. از سطح فسفر کمتر از mg/dl 1 به طور بالقوه تهدید کننده حیات است و یک مقدار بحرانی در نظر گرفته می شود.

حاد ترین مشکل در ارتباط با افزایش سریع سطح سرمی فسفر هیپوکلسمی با لرزش، تشنج، و افت فشار خون است.

افزایش سطح : هیپوپاراتیروئیدی، نارسایی کلیوی، افزایش مصرف فسفات در رژیم غذایی یا به صورت IV، آکرومگالی، متاستاز استخوانی، ساراکوئیدوز، هیپوکلسمی، اسیدوز، رابدومیلوز، لنفوم یا میلوم پیشرفته، کم خونی همولیتیک

کاهش سطح : ناکافی بودن فسفر رژیم غذایی، مصرف مداوم آنتی اسید، هیپر پاراتیروئیدی، هیپرکلسمی، الکلیسم مزمن، کمبود ویتامین D (ریکتیز) ، درمان هیپرگلسمی، هیپرانسولینیزم، سوء تغذیه، آلکالوز، سپسیس با باکتری های گرم منفی

 

عوامل مداخله گر:

افزایش دهنده ها : ملین ها یا تنفیه های حاوی فسفات، متی سیلین، استروئیدها، فوروزماید، تیازید ها، زیاده روی در مصرف ویتامین D

کاهش دهنده ها : تجویز اخیر گلوکز به صورت IV  ، آنتی اسید ها، آلبوترول ، داروهای بیهوشی، استروژنها، انسولین ، ضد بارداری خوراکی و مانیتول

توضیحات :

• مصرف کربوهیدرات از جمله تجویز داخل وریدی(IV) گلوکز  موجب کاهش سطح فسفر می شود. زیرا فسفر به همراه گلوکز وارد سلول می شود.
• از ضد انعقادهای مانند سیترات ، اگزالات و  EDTA در روش کالیمتریک  نمی توان استفاده نمود.
• پس از تزریق انسولین کاهش موقتی در فسفر مشاهده می شود.
• فسفر دارای ریتم شبانه روزی دو فازی بسیار قوی است. پایین ترین سطح سرمی فسفر در صبح می باشد. پیک اولین افزایش در اواخر بعد از ظهر و اوج دوباره در اواخر شب است. پیک دوم کاملا بالا و نتایج ممکن است در خارج از دامنه مرجع باشد.